ΜΙΚΡΟΙ ΒΙΒΛΙΟΠΟΝΤΙΚΕΣ

       ΤΑ ΝΕΑ ΜΑΣ

οι μικροί βιβλιοπόντικες                    Δεύτερο φύλλο 

                

… είναι χαρούμενοι γιατί είχαν την ευκαιρία όχι μόνον  

να βρουν τα παπούτσια του ξωτικού αλλά και να

 γνωρίσουν το ίδιο το ξωτικό!

Πρώτα με τη βοήθεια των φίλων μας από το 7^ο Νηπιαγωγείο  Μεταμόρφωσης

βρήκαμε στην βιβλιοθήκη μας τα…πράσινα… παπούτσια του ξωτικού...

...και όχι τα κόκκινα καθώς και ένα μήνυμα που εξηγούσε πως τα παπούτσια του ξωτικού έγιναν πράσινα γιατί το καλοκαίρι πάτησε πάνω στο φρεσκοβαμμένο κτίριο του Νηπιαγωγείου και για την ακρίβεια δεν πάτησε μόνον…αλλά χοροπήδησε από την χαρά του γιατί του φάνηκε γνώριμο…αλλά μπερδεύτηκε από το νέο του χρώμα και συνέχισε την αναζήτηση…ώσπου να σιγουρευτεί!

Μα το πρόβλημα τώρα ήταν....πως τα παπούτσια που βρήκαμε στην βιβλιοθήκη μας…δεν ταίριαζαν καθόλου στο ξωτικό που βρισκότανε στη βιβλιοθήκη των γονιών…ήταν κάπως μεγάλα…για την ακρίβεια ήταν πολύ μεγάλα! Τα δοκιμάσαμε όλοι, μα σε κανέναν δεν ταίριαζαν. Ήταν πολύ μεγάλα για το ξωτικό, μεγάλα για τα παιδιά και μικρά για την κυρία…

Έτσι σκεφτήκαμε να φτιάξουμε εμείς παπούτσια για το ξωτικό…αλλά πιστέψτε με δεν ήταν καθόλου εύκολο. Άλλοτε ήταν πολύ μικρά, άλλοτε ήταν το ένα πιο μικρό και το άλλο πιο μεγάλο, άλλοτε ήταν και τα δύο αριστερά…ώσπου τέλειωσε ο χρόνος!

Ώσπου στις 14 Δεκεμβρίου 2018 εξαφανίστηκαν τα πράσινα παπούτσια από την βιβλιοθήκη και ο καθένας καταθέτοντας την αλήθεια του έλεγε πως δεν τα είχε πάρει ούτε είχε δει κάποιον να τα παίρνει…ψάξαμε, ψάξαμε αλλά πουθενά!

Μετά αρχίσαμε και φτιάχναμε σενάρια: Ίσως να μας τα έκλεψαν τίποτα κλέφτες, ίσως να τα πήρε ο Φρίξος, ίσως η καθαρίστρια να τα πήρε, ίσως να ήρθαν οι καλικάντζαροι και να τα πήρανε, ίσως να τα χρειάστηκαν για το θεατρικό τους τα παιδιά από τα άλλα τμήματα, ίσως κάτι να σημαίνει αυτό, ίσως, ίσως….

Μέχρι που κάποια στιγμή ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα και ένα κουδουνάκι να χτυπάει…δεν πιστεύαμε στα μάτια μας! 

Ήρθε το ξωτικό της βιβλιοθήκης, γύρισε στο αγαπημένο του μέρος! Ήταν εύκολο να το γνωρίσουμε γιατί φορούσε τα πράσινα παπούτσια που εξαφανίστηκαν από το πρωί! «Να τα! Να τα, τα παπούτσια! Τα πήρε το ξωτικό, τα πήρε το ξωτικό, ήρθε το ξωτικό!» Και το ξωτικό ξεκίνησε να μας μιλά και να μας μαγεύει!!!

Μόνη του έννοια ήταν ο βοηθός του, το πουλί, που περίμενε έξω στην αυλή! Κάναμε ησυχία και το ακούσαμε να κελαηδά μόνο για λίγο…για μια στιγμή μονάχα! Κάναμε να το δούμε μα αυτό φοβότανε και έφευγε…Ήταν αλήθεια ή παραμύθια; Ήταν ψέματα ή πίσω από τα ρέματα; Κανείς δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα…πάντως το ακούσαμε και όλο και κάναμε ησυχία μήπως και το ξανακούσουμε. Μερικοί έριχναν και κλεφτές ματιές έξω από το παράθυρο.

 Και καλά το πουλί, αλλά αυτό ήταν πραγματικό ξωτικό; «Ναι, έχω και φούντα…» είπε το ξωτικό «…εδώ στο σκούφο μου!» 

Και άρχισε να μας μιλάει για αυτούς που αγαπάμε… και για τη χάρη που θέλει ανταπόδοση και για το δώρο που θέλει αντίδωρο. Αλλά πρώτα άφησε το κουδουνάκι του, και άνοιξε το σάκο του και έβγαλε μια γυάλινη σφαίρα «Είναι μαγική;» ρώτησαν μερικοί «Ναι, ναι» απάντησαν κάποιοι άλλοι «μπορεί να προβλέπει και το μέλλον!» Και έκανε έτσι το ξωτικό και η σφαίρα άνοιξε στη μέση και φάνηκαν από μέσα κάτι κουδουνάκια κόκκινα-κόκκινα και αστραφτερά… μια απέραντη ησυχία είχε απλωθεί που παρόμοια δεν είχα αξιωθεί  τούτη η ομάδα… όλοι κρέμονταν από τα χείλη του ξωτικού, το παρατηρούσαμε να περνάει από έναν-έναν και να αφήνει απαλά μέσα στις χούφτες μας ένα κουδουνάκι κόκκινο και ένα κουβάρι κόκκινη κλωστή που περνούσε μέσα από τα χέρια μας και μας ένωνε και έτσι γίναμε όλοι ένα 

και μας είπε ένα παραμύθι για ένα φιλαράκι του…ξωτικό και έλεγε και έλεγε και άχνα δεν ακουγότανε (βλέπετε μας αρέσουν οι ιστορίες με τα ξωτικά, αφού σε λίγο οι μισοί από μας θα γίνουν ξωτικά στην χριστουγεννιάτικη παράσταση) και όλο και μας κέντριζε το ενδιαφέρον

 και σαν τέλειωσε το παραμύθι, κόψαμε την κόκκινη κλωστούλα από το κουβάρι σε κομμάτια και πήραμε ένα κομμάτι ο καθένας για να την περάσουμε από μέσα από την τρύπα του κουδουνιού…για να το κάνουμε  βραχιολάκι και αυτό να κουδουνίζει και να κουδουνίζει και να μοιάζει σαν κάποιον να καλεί…και μετά το ξωτικό είπε πάλι κάτι για τα δώρα και για κάποιον που αγαπάει και το αγαπάει και γι αυτόν ήρθε σήμερα εδώ στην τάξη μας, και μας ρώτησε σε ποιον πολύ-πολύ αγαπημένο μας θα θέλαμε να κάνουμε κι εμείς ένα δώρο… και μας άκουσε όλους  να λέμε τη δική μας μικρή ή μεγάλη ιστορία και όλο και μας έγνεφε να κουνάμε το βραχιολάκι και να ακούμε-να επικοινωνούμε με κάποιο πολύ αγαπημένο μας πρόσωπο που βρίσκετε ίσως πολύ μακριά ή λίγο πιο κοντά. Κατόπιν δείξαμε στο ξωτικό τα χριστουγεννιάτικα καμπανάκια που φτιάξαμε με ποτήρια μιας χρήσης και ήταν μια μαγική εικόνα να πέφτουν όλα τα παιδιά καταπάνω στο ξωτικό και τα καμπανάκια να ακούγονται όλα μαζί και οι φωνές και τα γέλια των παιδιών…που ήταν περήφανα για την κατασκευή τους αλλά δε δίστασαν μερικοί να χαρίσουν τη δημιουργία τους σε αυτό το παράξενο ξωτικό που λαχτάρισε την γνώριμη από τα περασμένα παρέα των μικρών παιδιών.

 Στο τέλος  μας χάρισε γλυκά και ζαχαρωτά μπαστουνάκια ένα για εμάς και ένα για το πιο αγαπημένο μας πρόσωπο στο οποίο θα θέλαμε να κάνουμε ένα δώρο…αλλά μας άφησε παρακαταθήκη και τα βιβλία για τους γονείς που κατάφερε να συγκεντρώσει μέσα στην βιβλιοθήκη «Μέντωρ»! Γεια σου αγαπημένο μας ξωτικό…να ξανάρθεις και…να φέρεις και το πουλί!!! 
Σε αγαπάμε πολύ!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !